ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ...

Έτσι ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο σου και κάποιος άγνωστος μέχρι τότε αριθμός σε καλεί. Μια φωνή εξίσου άγνωστη και μια πρόσκληση να μπεις στον προσωπικό κόσμο ενός συνανθρώπου σου. Συνηθισμένος στο ρόλο σου αλλά η κάθε καινούργια φορά είναι ταυτόχρονα και άγχος και τιμή. Και ας μη ξέρεις που θα οδηγήσει, ένα ολοκαίνουργιο ταξίδι έχει μόλις ξεκινήσει. Από τη φωνή προσπαθείς  να φανταστείς πώς να είναι τo πρόσωπο που σε κάλεσε, πώς να ντύνεται, τι δυσκολίες πιθανά να αντιμετωπίζει. Το μόνο δεδομένο είναι πως όσο πλούσια φαντασία και να έχεις, το μυστήριο μιας νέας γνωριμίας παραμένει άλυτο μέχρι τη στιγμή που ανοίγοντας την πόρτα θα βρεθείς μπροστά στον άνθρωπο που σε περιμένει και εναποθέτει μέρος των φιλοδοξιών και προσδοκιών πάνω του. Διστάζεις βέβαια να του πεις ότι τόσο βάρος δε μπορείς να το σηκώσεις αλλά ποιος μπορεί να ξέρει πραγματικά τι δυνατότητες έχει αν δεν βρεθεί κάτω από τη μπάρα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή κατασκευάζεις απλά αβάσιμες υποθέσεις, πραγματοποιείς μια πρόχειρη τακτοποίηση στο μυαλό σου της διαδικασίας που πρέπει να ακολουθήσεις και ολοκληρώνεις μια νοητική σκηνοθετική καταγραφή του πως πρέπει να κινηθείς και τι να πεις. Γεμάτος άγχος και αμηχανία, κάνεις ένα βήμα μπροστά, λες το όνομά σου και εισχωρείς πλέον σε ένα καινούργιο κόσμο που δε ξέρεις που θα σε οδηγήσει. Μια χειραψία, μια πρώτη απτική επαφή, μια πρώτη ψυχολογική αξιολόγηση και ένας αυτό-προσδιορισμός. Σα να βρίσκεσαι μπροστά σε κενό, δυσκολεύεσαι να κάνεις και το παραμικρό βήμα, φοβούμενος μήπως ακούσια σου, κερδίσεις περισσότερο έδαφος από αυτό που δικαιούσαι. Περιμένεις τη φωνή να σε προσκαλέσει να εισέλθεις στο εσωτερικό και τότε χωρίς να έχει φύγει η φυσιολογική και ανθρώπινη ανασφάλειά σου, σηκώνεις το πόδι και κάνεις ένα μικρό βήμα που θα σε φέρει ακόμη πιο κοντά σε μια νέα εμπειρία.   

ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Όταν μπροστά σου έχεις κάποιον συνάνθρωπό σου ο οποίος ζητάει τη δική σου βοήθεια, τότε πρέπει απλά να υπερβείς την καθημερινή σου παραζάλη, να αφεθείς στους μυστηριώδεις χώρους της προσφοράς και να κάνεις πράξη αυτά που η προσωπική σου ηθική σου επιβάλλει. Τόσο απλά είναι τα πράγματα για όποιον κοιτάει τον συνάνθρωπο του σαν τον ίδιο του τον εαυτό, για όποιον τοποθετήσει τη δική του τη ζωή στη θέση της ζωής του άλλου. Τότε δεν υπάρχει περιθώριο για αδιαφορία, δεν υπάρχει περιθώριο για αλαζονία, δεν υπάρχει περιθώριο για υπεροψία και μόνο τότε η φυσικοθεραπεία μπορεί να γειτνιάσει με τις όχθες της φιλοσοφίας και η θεωρία της αποκατάστασης να γίνει ηθική πράξη.